Vroeger maakte ik niet makkelijk vrienden. Er was wel mijn nichtje waar ik regelmatig kwam, en er waren kinderen van mijn moeders vrienden waar ik op en af mee speelde. En die twee keer dat ik bij mijn pleegfamilie woonde, beide keer ongeveer een jaar, had ik pleegbroers en mijn pleegzusje om mee te spelen. Daarnaast was er soms een periode waarin ik een vriendje of vriendinnetje had waar ik mee optrok, maar nooit lang. Eigenlijk had ik vriendinnen nodig, die mij zagen als vriendin. Maar het eerste lukte niet, en het tweede wist ik niet. Dus de rest van de tijd was het vooral de buurjongen waar ik de tijd mee verdreef.
Twee verschillende buurjongens, want rond mijn negende verhuisde mijn moeder, en ik dus ook. Het contact met buurjongen één vervaagde, en er was buurjongen twee om het stokje over te nemen. De buurjongen was altijd wel een beetje het overheersende type geloof ik. Ik liet makkelijk over me heenlopen. Meestal bepaalde de buurjongen wat we gingen doen. Al denk ik dat dat niet altijd zo was, waarschijnlijk hebben ze onbewust juist meegeholpen aan mijn assertiviteit, die ik ook al had. Maar het ging samen met onderdanigheid, want ik wilde niet helemaal zonder vriendjes zijn. Ik was ook veel alleen, dan was ik meestal op mijn kamer te vinden. Net als mijn zus, zij was meestal op háár kamer.
Mijn eerste buurjongen leerde mij kennis maken met sex, we waren beide rond acht jaar oud en experimenteerden van alles. Al vrees ik dat hij het van iemand ouder geleerd had, de dingen die hij vertelde paste niet bij onze leeftijd. Maar al was het vroeg in mijn leven, ik denk niet dat zijn lessen mijn sensuele beleving schade aangericht hebben, we waren leeftijdsgenootjes. Natuurlijk negeerde ik toen nog dat ik eigenlijk een meisje was, maar ik denk dat ik het wel zo beleefde in ons spel, meer als meisje dan als jongetje. In ieder geval vind ik het leuk dat ik in mijn eigen tijd, wat later denk ik, eerst op een vrouwelijk manier met mezelf speelde, mezelf ontdekte. Dat vond ik het prettigste. Verder herinner ik me er niet echt veel van.
Dit soort avonturen waren er niet met mijn tweede buurjongen, hij was vooral de baas in de keuze of we Hotel, Monopoly of een ander bordspel gingen doen. Maar ik heb ze nodig gehad, mijn buurjongens. Zonder hen was ik echt alleen geweest denk ik. In het pleeggezin, maar vooral toen ik rond mijn veertiende in een gezinsvervangend tehuis kwam te wonen, waren de buurjongens niet meer nodig. Ik leerde daar, en op de fijne school waar ik terecht kwam, leren omgaan met anderen. Al begon ik pas echt vrienden te maken rond mijn achttiende denk ik. Zeker in mijn kindtijd was het, nu ik terug kijk, heel fijn dat ze er waren. De buurjongens. Geen idee wat er van ze geworden is.
