Deze vreemde, bijna hallucinerende droom was zo vol gebeurtenissen, dat ik er slechts een deel van opschrijf. Ik sla over het stukje waar WORM een drukkerij had waar een soort maandelijkse krant gedrukt werd en waar Dia, mijn hartsvriendin, werkte. Dat de drukkerij 633 euro kreeg waardoor we een extra vergadering inplande, en ik met Sascha een weg probeerde te vinden in de drukkerij, over allerlij ijzeren stellages.
Ik sla ook over hoe ik hielp plastic bekers opruimen terwijl er een groot feest gaande was in WORM, en ik ineens Ikeda, een groot artiest in minimalistische electro, dacht te zien. Maar het bleek een onbekend figuur.
Ik begin bij het bizarre stukje van de droom.
We moesten stoppen met schoonmaken want het stoort de spelende artiest. Ik kom Mark tegen. Hij snapt niet wat ik hier doe. Ik leg uit over de donatie voor de drukkerij. Als we door het doolhof, wat het gebouw van WORM is, onze weg naar buiten gevonden hebben, lopen we langs de terrasjes in de straten rondom WORM.
Opeen begint Mark over mijn tanden te praten. Hij zegt ‘je moet één van die buisjes proberen’ en wijst naar een rek vol tandartsachtige gereedschappen. Het buisje leg je op een tand en dan zie je welke bacterien er bezig zijn. We lopen verder het terras vol met tandartsen over. Waarschijnlijk een conferentie. We belanden bij een tafeltje vol tandartsen. Allemaal in hetzelfde pak. Een beetje zoals in de Matrix films.
Mark legt een van de tandartsen uit over het buisje dat hij mij aanraadde. De tandarts bevestigd Marks advies. We gaan bij de matrix tandartsen aan tafel zitten. Ze spreken in ingewikkeld beroepsjargon met Mark. Hij begrijpt het, spreekt mee. Ik laat ze. Dan gaat Mark weg, en laat me alleen bij de tandartsen. Ik bestel een Cola. Als deze neergezet wordt blijken alle tadartsen precies eenzelfde kopje espresso met melk voor zich te hebben. Ze roken ook allemaal, deze tandartsen.
We worden afgeleid. Boven ons zien we een groot spektakel rond de supermaan. Het blijkt een projectie, het is niet de echte “maandefragmentatie”. Een fenomeen dat maar zeer zelden voorkomt weet ik. Door een natuurlijk verschijnsel lijkt het alsof de maan zich in grafische patronen opsplitst, delen over elkaar heen schuiven. Maar deze versie is te groot. Het blijkt een holografische projectie. Uiteindelijk worden er vier van dit soort filmpjes in de lucht afgespeelt, waardoor ik en de “matrix tandartsen” niet meer weten welke de echte maan is. ‘Deze!’ roep ik. Het klopt, maar er wordt weer een filmpje overheen gespeeld. De echte maandefragmentatie is subtieler.
