Meer en meer realiseer ik me hoe ik al die jaren mijn masker in stand hield. Vanuit mijn kindtijd en jeugd had ik een soort regels vastgesteld hoe over te komen als man. Regel één was denk ik dat ik sowieso zelf niet mocht weten dat ik meisje was.
Ook heb ik heel lang gewacht dat mijzelf te laten realiseren. Eerst ben ik gaan leren meer en meer voor mijzelf te zorgen. Pas toen ik bijna met volle overtuiging van mijzelf kon houden mocht ik er achter komen; om dat laatste stapje in de zelfliefde ook te kunnen maken.
Ik zocht veiligheid.
Ik geniet nu zoveel van het leven. Van het vrouw-zijn. Het sorry zeggen wat ik veel deed is verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik straal, zing, dans. Ik houd van mij. Ik leef!
