Mijn eerste maand hormoontherapie zit erop! Dat wil zeggen: sinds een maand plak ik twee keer per week oestradiol-pleisters (oestrogeen) en 10 dagen geleden heb ik zelf mijn eerste testosteron-blokker spuitje gezet. Dat was even spannend, zelf zo’n spuitje zetten. Maar het viel alles mee; mede door de begeleiding van de doktersassistent.
De eerste maand is niet waar de grote veranderingen plaatsvinden. Maar ik ben er vrij zeker van dat ik, vooral in mijn gezicht, al een wat zachtere huid heb. Sommige vriendinnen merkten dit al op de laatste weken. En ik merk het tijdens het scheren. Het valt natuurlijk niet op in al mijn vrouwelijkheid hier maar elke dag scheer ik mijzelf nog. De hormoonbehandeling gaat niets doen aan mijn baardharen, buiten dat ze misschien iets zachter kunnen worden. In januari hoop ik laser- en later epilatie-behandelingen te starten om mijn baardharen te verwijderen. Of in ieder geval na de lockdown. Maar tijdens het scheren krijg ik nu vaker wondjes en ik vermoed dat dat komt omdat mijn huid breekbaarder, zachter is geworden.
De moodswings die horen bij de eerste maanden hormoontherapie vallen mee. Doordat de testosteron-blokker pas tien dagen geleden zijn weg gevonden heeft denk ik dat de grotere schommelingen pas later komen. Wel heb ik vooral in het begin van de oestradiol-pleisters huilbuien gehad. En heb ik vaker dat ik als ik moe ben wil huilen en het soms lekker toelaat.
De grootste verandering is een beetje persoonlijk maar ik noem het toch want elk detail vind ik mooi om te noemen. Mijn tepels zijn gevoelig geworden. Vooral pijnlijk bij aanraking. Ook lijkt het of er onderhuids een ophoping zit onder iedere tepel, die ook gevoelig is. Mijn borstomvang lijkt ook gegroeid maar dit lijkt eerder te komen omdat ik iets aangekomen ben het laatste half jaar (niet door de hormonen dus..). En de laatste meting van mijn borstomvang was een half jaar geleden in verband met mijn naailessen.
Ik zou bijna vergeten te noemen dat ik me stabieler voel. Rustiger. Ik merk dat ik de goede weg ingeslagen ben. Als kind ben ik veel gebukt gegaan onder mijn vrouwelijke kant of in ieder geval dat ik die niet mocht tonen. Zo nu en dan komt mijn innerlijk kind nog steeds geschrokken om de hoek kijken. “Weet je zeker dat je dit wel moet doet?”. Maar het voelt goed.
Verder ben ik heel blij dat in ieder geval de oestradiol-pleisters geen nare bijwerkingen hebben en de testosteron-blokkers lijken ook veilig. De laatste was extra spannend want de spuit zelf zag er zo spectaculair uit dat zelfs de dokter mij in de eerste instantie niet wilde helpen.
