Gisternacht droomde ik dat er drie planeten aan de horizon stonden. Zoals in meerdere science fiction verhalen of series. Meestal zijn dat er twee; twee manen. Ik vroeg me al eerder af waarom nooit drie. Dat nam ik mee in mijn droom! Maar de planeten werden kwaadaardig. Het voelde als een aanval van planeten. Ik wist nog niet van de trieste situatie in Oekraïne.
Ze kwamen om de beurt op het raam afvliegen. Terwijl ze dichterbij kwamen bleken ze minder grotesk; als een kleine bolvormige komeet maar met een soort computer-graphics als oppervlak. Beetje low-fi graphics, eighties. Ze vlogen over het huis heen om elders schade aan te richten. Eén hoorde ik neerstorten in de verte. Angst dat het allesvernietigend zou kunnen zijn.
Ondertussen moest ik ook weer verder helpen met opruimen in het huis. Hajo en Charlien waren bezig met een cake bakken. Hoe graag ik hun ook mag, Hajo heb ik in jaren niet gezien en bij Charlien ben ik ook nooit thuis geweest. Maar nu waren ze dus bezig met cake bakken. En iets van eten. In een heel smalle keuken; lastig passeren zonder hen aan te stoten wat hun kokkerellen in de war zou sturen. Maar ik liep er toch steeds langs; met de playmobil van de kinderen dat naar achteren moest. Mooie playmobil; een space-toren of raket met werkende mechanische lift erin..
De droom triggert een herinnering. Van spelen met playmobil in de achtertuin vroeger bij mijn moeder. Ik was denk ik iets van zes jaar. Door de keuken moest je om in de achtertuin te komen. En in de tuin stond een plastic badkuip waar we soms in badderden. En waarin ik met de playmobil speelde; gecombineerd met gevonden troep van de straat. Daar heb ik een foto van; in mijn oude plakboek..
