Vandaag vroeg een vriendin ‘hoe is het met de liefde’? Eerder had ik het er ook over met een andere vriendin. Maar ik geloof dat mijn liefdesleven nog even ‘on hold’ is.. Niet persé die wens liefde te voelen, of geliefd te worden. Ergens vind ik het wel een leuk idee weer eens verliefd te worden. Ik mis het wel. Maar ik zoek het nu niet zo op middenin al mijn veranderingen.
Toen ik zondag in De Doelen zat voor een concert van Mahler 4, zat er een man naast me. Ik schat tien jaar ouder dan mij. Hij was aan het flirten met mij denk ik. Zei iets over het concert, raakte me even amicaal aan. Ik werd er nerveus van. Het was overduidelijk dat hij geen kwaad zou doen, zoiets was het niet. Meer dat er een man was die met me leek te flirten denk ik. Ik was er wat beetje rusteloos door. Zat dan weer rustig in mijn stoel, dan weer op het puntje van mijn stoel. Na het concert vroeg hij of ik een drukke baan had, omdat ik zo bewegelijk was. Ik gaf aan dat ik het gewoon een mooi concert vond. En na nog wat vriendelijke schouderklopjes van hem scheidde onze wegen.
Naderhand denk ik dat hetgeen me het meest verontrustte was dat hij me aandacht gaf. Hij flirtte met mij, of was gewoon heel vriendelijk, het kan allebei. En ergens vond ik het fijn. Ik heb best wat narigheid gehad vroeger van jongens en mannen die mij verwijfd vonden, mij afrekenden op mijn vrouwelijkheid, in de tijd dat ik nog niet wist dat ik vrouw ben. Daardoor voel ik me al gauw minder veilig. En daarnaast had ik mijn eigen systeem waarmee ik, vooral als kind, die mannelijkheid probeerde uit te stralen. Ik leerde mezelf onder andere dat ik niet op mannen mocht vallen.
Ik vergeet nooit hoe ik smoorverliefd werd op een student in het studentenhuis waar ik woonde. Hij was een kop groter dan mij. Blond kort haar en helblauwe ogen. Hij had een lieve, vriendelijke blik. En ik wilde niet verliefd zijn op hem, ik had me immers voorgenomen, toen ‘als man’, hetero te zijn. Ik kon er niet omheen, elke keer als ik hem tegenkwam kreeg ik een brok in mijn keel, keek ik weg, vluchtte ik zodra ik kon. Hij woonde gelukkig op de zolder aan de andere kant van het studentenhuis, het waren twee huizen onder een kap. Ook zat hij in de andere kookgroep. Maar ik weet nog precies, toen ik om de een of andere reden iets aan hem moest vragen, ik zijn zolder inliep met mijn hart in mijn keel. Ik was zó verliefd, tot over mijn oren! Ik voel het nog geloof ik..
Nou ben ik best vaak verliefd geweest op vrouwen. Maar misschien was dat een ander soort spanning. Ik bedoeld, dat was geoorloofd in mijn zelfbedachte systeempje. Het waren hele mooie relaties, en er zijn mooie vriendschappen uit ontstaan! En ik was ook echt verliefd.. Maar die aantrekkingskracht naar mannen bleef een rol spelen. Ik weet nog toen ik een homofiele vriend vertelde, waar ik altijd kopjes thee mee dronk met de pink omhoog, zo heerlijk was dat, dat ik waarschijnlijk biseksueel was. Waarom weet ik niet precies, ik denk dat hij er nu anders in staat, maar toen wees hij dat idee, en onze vriendschap, resoluut af. Misschien is de keus in hoe je je nu mag voelen of zijn nu zo uitgebreid omdat het dan niet zo rationeel is.
Een paar jaar terug onderzocht ik ook of ik biseksueel of panseksueel ben. En stelde ik vragen over monogamie. Dat onderzoek ging direct on hold toen ik ontdekte dat ik vrouw ben. En nu vermoed ik ergens dat ik simpelweg gewoon op mannen val. Niet dat ik het vast hoef te leggen of direct uit hoef te vinden. Die speelruimte is er en ga ik meemaken! Maar het zou zomaar kunnen..
