Mijn operatie is alweer bijna acht maanden geleden. In mijn agenda zag ik dat mijn operatie nog niet als jaarlijkse herinnering aangevinkt stond. En ook al weet ik wel dat ik deze datum nooit zal vergeten, toch heb ik het op ‘herhaal jaarlijks’ gezet. Ik zie het niet als mijn verjaardag, die vier ik op 19 juni, de dag dat ik mijn masker ontdekte en meteen voor mijzelf en later voor de rest van de wereld afwierp. Maar het is wel een soort wedergeboorte weet ik nu. Een nieuwe start, een begin.
En ik ben erg content met mijn zwengelloos bestaan. Grappig dat deze zin zo in mij opkomt, want eigenlijk is die zin precies hoe ik mij voelde op dat moment net na de operatie. Ik voelde me meteen al intens gelukkig en opgelucht met het verdijwen van de zwengel maar moest nog even wennen dat er ook een vervanging geregeld was. Precies wat ik wenste maar ik had het nog niet zo bewust beseft wat het nou echt inhield, zo’n vulva. Ik had nog even tijd nodig om te wennen aan het idee. Langzaam maar zeker zag ik steeds meer hoe mooi het was. Net als mijn borsten, die waren al wat gevormd door hormoontherapie maar met hulp van implantaten kwamen ze helemaal in verhouding met mijn lichaam. In het begin zag het er nog wat vreemd uit omdat ze als het ware nog in moesten dalen, één moesten worden met mijn lichaam. Ook mentaal. Maar het is zo mooi geworden allemaal!
Ik ben heel gelukkig met mijn vulvarijke bestaan! Het is moeilijk te begrijpen voor iemand die niet in een identiteitsvraagstuk zit denk ik, maar die vraagstukken zijn er op zoveel niveaus. Als je identiteit niet klopt is het vrijwel onmogelijk trots te zijn op jezelf. Ik kon wel trost zijn op een kunstwerk dat ik gemaakt had dat er uitzag zoals ik voor ogen had, of het behalen van een diploma of iets. Of op mijn vaderschap toen ik merkte dat ik het helemaal niet zo slecht deed. Maar ik voelde me niet trots diep binnenin. Ik was niet trots op mijn zijn. Dat voel ik nu pas, vooral sinds de operatie. Het is niet alleen dat geluk wat ik nu regelmatig voel en waarin ik soms even een beetje in verdrink, maar ook een vertrouwdheid, een vorm van rust. Er is nu evenwichtigheid tussen mijn identiteitsgevoel en mijn lichaam, waardoor ik een stevige basis voel en heb van waaruit ik mijn leven kan ankeren. Em waar nodig het kan herinrichten.
Dit weekend had ik een bijzondere ontmoeting met iemand uit een land waar ‘anders zijn’ geen optie is, zeker niet als je daar ook nog trots op bent. Ik wilde koffiedrinken met hen, maar hen wilde eerst niet het café in, ook al regende het pijpenstelen. We gingen toch naar binnen en hen was bijna verbaasd dat we er niet uitgezet werden. Dat we niet raar of naar aangekeken werden, gewoon beleefd bediend werden en onze gang konden gaan. Ik was overrompeld door hun verhalen en realiseerde me beter dan eerder hoe bijzonder de openheid hier is vergelijken met veel anderen landen. Ook al steken hier de laatste tijd meer onbegrijpelijke antigeluiden de kop op, hoop en geloof ik er in dat die geluiden hier niet de meerderheid zijn of worden.
Dat moment waar hen het café niet in durfde werkt nog steeds door op mij. Want wat is er mooier als je trots mag zijn op wie je bent? Trots en groeien gaan hand in hand, in het begin van je leven begint dat al. Zo trots als een kind kan kijken als het die eerste stapjes zet. Dat is zo mooi om te zien! Ik heb het mee mogen maken, niets is mooier dan de glimlach die je dan krijgt. Het zijn ook de eerste stapjes in het opbouwen van zelfvertrouwen. Ik herinner me het niet meer maar ik weet door foto’s en verhalen dat ik mij ook zo trots voelde toen ik in een rokje mocht lopen ergens in mijn vierde levensjaar. Tot ik uitgelachen werd en thuis uitgelegd werd dat dat erbij hoorde. “Een jongetje in een rokje wordt uitgelachen.”
Stel je nu eens voor dat je als kind uitgelachen wordt bij het leren lopen. De vergelijking is realistischer dan je zou denken, want het ontnemen van trost stopt de ontwikkeling die een kind of een mens nodig heeft om te groeien, om iets te willen bereiken in het leven.
Ik leer nu mijn eerste stapjes na mijn wedergeboorte, ik ben zelfs al wat verder dan dat. Niet dat het alleen maar slecht ging met mij vóór mijn ontmaskering, maar nu voel ik mij doorgaans trots. Ben ik blij met mijn leven. Steeds wat meer, want ik ontdek steeds meer wat ik diep van binnen wil in mijn leven en wat niet. Het is belangrijk geworden om mij te ontwikkelen naar waar ik eigenlijk echt wil zijn in mijn leven qua werk, kunstenaarschap, mijn leven thuis, relaties. Dus beweeg ik die richting in, waar ik het eerst allemaal maar liet gebeuren. Ik krijg de mogelijkheid te groeien omdat ik trots ben. Trots op wat ik bereikt heb de laatste jaren. Trots op mijn lichaam. Trots op mijn vrouwelijkheid. En als het even niet zo voelt, het verleden grijpt me soms nog even naar de keel, dan duik ik in mijn mooiste jurkje en affirmeer ik: “Prachtige zeemeermin, liefste Stellata Elena Aurora, be proud!”.
