Soms wordt ik wakker met iets dat lijkt op paniek. Vooral in periodes waarin er veel gebeurd in mijn leven. Of in de wereld, en ik het even niet goed kan uitfilteren. Volgens mij werkt iedereen wel met een filter. Hoeveel laat je toe in je systeem, wat kan je aan. En hoe uit zich dat. Wat mag er van jezelf weer als emotie naar buiten.
Ik herken dat moment wanneer het me overkomt, en weet dan dat ik gewoon even rustig moet ademhalen. Dat lukt meestal wel, soms niet meteen. Dan leg ik mezelf uit waardoor het komt, of in ieder geval zover ik dat weet. Ik maak mezelf duidelijk dat het oké is, wat helpt. Niet dat ik dan meteen weer in slaap val. Er is even afleiding nodig. Ik lees of schrijf wat, of verdwaal even dromerig in allerlei fantasiën. Net als vannacht, het was ook gewoon system overload denk ik.
De afgelopen weken had ik me vastgebeten in de pre-sale-video van mijn boek, die ik niet al te lang na mijn mini schrijf/werkvakantie lanceer. En nu dus de ‘schrijfvakantie’, dat voelt ook spannend, ook al is het juist ontspannend, want ik houd van schrijven en van kamperen. Maar lukt het om verder te komen in mijn verhaal nu ik het zo neerleg als opdracht voor mezelf? Gelukkig heb ik met mezelf afgesproken dat ik vooral rust mag vinden hier in Groede. En ik merk het nu al, wakker worden in een tent is zo heerlijk!
Het gaat over vertrouwen, angst is het tegenovergestelde toch? Vertrouwen in mijzelf vooral. Ik denk dat de meeste van die paniek-momenten daar vandaan komen. Het vertrouwen in mijzelf dat ik de goede keuzes maak. Dat het slim is te gaan kamperen in de dagen dat voorspelt is dat het meer gaat regenen dan de afgelopen maanden, wetende dat het goed is voor mijn innerlijke rust. Dat ik best even de boel kan laten in de Hoek, ik heb ook genoeg gewerkt voor mijn inkomen. En dat het schrijven wel gaat lukken, in ieder geval een stukje.
Ik kwam net terug van mijn ochtendritueel. Daar hoort scheren bij, en scheren in het openbaar is dan toch weer even spannend. Een vleugje angst, ook al was het op Vlieland ook gewoon. Er zijn ook twee privé wasbakken, maar het voelt dan toch alsof ik me opsluit, me weer verstop voor mijn identiteit. Dus ik ging me gewoon ‘scheren in het openbaar’. Ik keek mijzelf aan in de spiegel. Een mooi gezicht.. De angst was weg, maakte plaats voor liefde.
