Ik zocht net naar een synoniem voor het woord liefde. Om te gebruiken in de titel van deze tekst. Na even puzzelen vroeg ik me af waarom ik eigenlijk een syoniem aan het zoeken was. Waarom een ander woord zoeken voor wat ik wil omschrijven voor wat ik voel hier op de Vlieland?
Deels is het denk ik het masker dat ik opbouwde als kind uit zelfbescherming tegen de buitenwereld die mijn vrouwelijke doen en laten in mijn jongenskleding gehuld niet altijd begreep. Is het hoe ik bang was verkeerde woorden te gebruiken, en daarom vaak zocht naar wat het veiligste woord was.
Of hoe het verhullen met alternatieve woorden van hetgeen ik eigenlijk wil zeggen in de bloedlijn van mijn familie zit. Mijn grootouders waren gereformeerd, mischien zegt dat al heel veel. In ieder geval was het niet de bedoeling openlijk te gevoelens te uiten. Mijn moeder houd er ook niet zo van, al die openheid.
Het heeft er allemaal wel voor gezorgd dat ik het leuk vind om te puzzelen met woorden, een van de redenen dat ik ben begonnen met dit blog. Eigenlijk is mijn blog een intensieve oefening om mezelf steeds opener en vrijer uit te drukken, een weg steeds dieper te graven in mijn eigen opgebouwde en aangeleerde systeem. Schrijven is een soort magie die toegang geeft tot het diepere bewustzijn. Een portal, zoals in sciencefiction. Door te schrijven openen zich steeds weer andere kamertjes in mijn hoofd.
Ik wilde me in allerlei woorden wikkelen die uitbeelden hoe het voelt hier op de Vlie te zijn. Ik kwam hier de eerste keer op de fiets, met de familie Lindeijer, waar ik twee periodes van mijn leeftijd pleegkind was. En soms nog een beetje. Toen ik tien jaar geleden ineens alleen de zomer in ging met Ilya, besloot ik dat ook uit te gaan proberen. Wat een groot succes bleek te zijn! Sindsdien komen we hier elke zomer. Het werkt heilzaam, het eiland, de wind, de zee. Maar vooral de mensen die we elk jaar weer tegenkomen. Zij hebben Ilya zien opgroeien en mij zien veranderen. De gesprekjes op het veld zijn meer dan alleen een gesprekje, want met veel mensen heb je jaarlijks zo’n moment. Dat kan werken als een spiegel, een eikpunt waar ik nu sta in mijn leven.
Buiten mijn vliendinnen zie ik al die mensen alleen maar als we op de Vlie zijn. Maar het werkt altijd weer. De liefde stroomt. Hoeveel synoniemen ik ook vind, eigenlijk kom ik er niet omheen. Dit is een liefdesverklaring.. Ik kan het onder stoelen of banken proberen te schuiven, het zo ingewikkeld maken als ik wil. Maar het is te simpel voor woorden. Te puur. Ik hou van de Vlie!
