Toen ik begon met de dagelijkse selfies, of eigenlijk de ‘prerun’, waarin ik alvast probeerde te wennen aan het idee en welke houding ik aan ging houden, was het idee puur die ene dagelijkse selfie te maken. Niet om er elke dag nog wat andere foto’s bij te poseren. Maar iemand gaf aan dat je dan alleen het gezicht ziet veranderen en niet bijvoorbeeld mijn heupen die door de hormoontherapie ook ietwat zullen veranderen. En eigenlijk vind ik het ook leuk om te poseren.
Dus elke dag maak ik meerdere foto’s. In mijn wat te krappe studio, die ik in de slaapkamer gepropt heb voor de ochtend-selfies, probeer ik allerlei houdingen aan die ik nog nooit geprobeerd heb maar wel gefantaseerd denk ik. Ik heb het eigenlijk altijd mooi gevonden. Hoe modellen alleen al in reclameblaadjes voor kleding allerlei houdingen aannemen. Misschien was ik wel model geworden als ik op een jonge leeftijd vrouw had kunnen zijn.
Het poseren is ook een oefening in het loslaten van mijn verleden. Hoewel ik best vrij denk word ik nog altijd geplaagd door mijn eerdere mannelijk masker dat mij staande hield in het leven. Een beetje intense blik in de camera kan ik dan al te gewaagd vinden of alsof ik mezelf voor schut zet. Iemand zou me uit kunnen lachen. Die gevoelens komen uit mijn kindtijd, dat weet ik ook. Maar toch lukt het nog niet altijd deze waarschuwingen terzijde te leggen. Maar ik word er steeds beter in. Ik denk dat het ook een beetje komt door de hormoontherapie of het feit dat ik deze nu bezig. Ik laat mezelf steeds wat meer toe te zijn wie ik ben.
Misschien vervaagt het over tijd, het poseren. Als ik alles geprobeerd heb is het minder nodig wellicht. Maar nu vind ik het heerlijk. Elke dag verken ik mijn lijf en mijn vrouwelijkheid steeds een beetje meer. Soms heb ik het ook echt even nodig want ik leef er eigenlijk elke keer van op.
Strike a pose!
