Rond mijn 21 besloot ik mijn haar te laten groeien. Het was een keus van onafhankelijkheid. Nu begrijp ik dat misschien nog wat beter dan toen, ik wilde me minder vastleggen op mijn interne regelgeving die ik toen nog lang niet helemaal doorzag. Maar het was een dappere stap voorwaarts. De jaren daarop liet ik mijn haar steeds verder groeien. Mijn gouden krullen groeiden zo lang dat ze mijn onderrug raakten. Heerlijk gevoel vond ik dat. Zacht en strelend. Ik mis het.
Ja, gouden lokken. Veel vriendinnen of andere vrouwen spraken hun bewondering uit over mijn mooie golvende haar. Tien jaar geleden knipte ik het af. Het was tijd voor verandering. Ik had meteen spijt, maar later vormde dat zich in mijn meest perfecte mannelijke masker dat ik ooit had. Sind de draai die ik maakte in mijn leven in juni 2020 heb ik geen kapper meer aangedaan. Of eigenlijk daarvoor al; ik ga nu nu al ruim twee jaar niet meer naar de kapper. Geen schaar meer in mijn haar. Ik heb ook geen dode puntjes, dus waarom?
Nou ja… er is wel iets waar ik minder blij mee ben. Een paar jaar geleden zag ik al dat mijn haarlijn terugloopt. Vreemde term; dat lopen. Als het kon lopen zou het ook de goede richting in kunnen lopen toch? Gisteren paste ik een prachtig jurkje dat ik kreeg, en maakte ik ook een foto om de achterkant van het jurkje te zien. Maar wat ik vooral zag was dat de kalende cirkel op mijn hoofd nog sterker geworden is. Het werd wel gedramatiseerd door de fotolampen die het extra sterk uitlichtten. Maar even zag ik allerlei horrorbeelden voorbijkomen wat betreft mijn haar-toekomst.
Testosteron zorgt gemiddeld nou eenmaal voor een minder florissante coupe op leeftijd dan oestrogenen doen. Grijs vind ik geen probleem geloof ik. Ik vind het altijd prachtig bij andere vriendinnen en geloof dat ik het bij mijzelf ook wel waardeer. Maar een ronde mannelijke kale plek op mijn kruin zou het toch wel lastiger maken om in vrede te blijven met mijn haardos.
Fijn was dat ik een paar dagen gelden, net voordat ik zag hoever mijn haar al ‘teruggelopen’ is, ik een afspraak maakte met een haarspecialist die volgens mijn behandelaar een van de weinigen is, of misschien wel de enige, die er daadwerkelijk voor kan zorgen dat het haar weer terugkomt. En niet door transplantatie of dat soort enge dingen. Dus hoef ik niet alleen mijn vertrouwen te leggen in het effect van de nieuwe oestrogeen toevoer in mijn lichaam, die echt niet alles op gaat lossen, maar heb ik een sprankeltje hoop dat ik toch een waardige bos haar mag behouden.
Maar sowieso heb ik het beeld van het haar dat ik ooit had. Zo blij dat ik in mijn ideale haarjaren mijzelf toestond daar van te genieten. En ik geniet nu ook van mijn haar. Als ik in de spiegel of door de selfie-lens kijk; of de krullen in mijn handen of op mijn schouders voel!
